GÜVEN...

Güven ...
Nasıl değerli bir histir...
Papatya çayırındaki gelincik gibi ayırır kendini...

Hiç bitmeyecek bir enerji ile yaşamak gibidir...
Yolda kalmayacağını bilirsin yaşam yolculuğunda. Çünkü güven koşulsuzdur, zamansızdır, mekansızdır..

Varlığında:
* Korku tohumları yeşermez
* Yalnızlık, varlık göstermez
* Sevgi, zerresine kadar hissedilir
* Ümit, gerçekle el ele serpilir büyür..
* Endişelenecek hiçbir kavram bulunamaz..

Güven hissi kaybedince fark edilir genelde...
Gençliğimize güveniriz, aynalar ihanet etmeye başlayınca bi silkeleniveririz...

Ailemizin, arkadaşlarımız sonsuz sevgisine güveniriz, ölümle tanışınca, yalnızlıkla imtihanımız başlar...

Eğitimimize güveniriz; yeni neslin teknolojisini yakalayamayınca rahatlığımız için korkmaya başlarız..

Yaşanmışlıklarımıza güveniriz, çıkar ilişkilerini hissedince yaşayacaklarımızdan endişelenmeye başlarız...


Güven;  yeri geldiğinde, zamandan, mekandan, her türlü koşuldan bağımsız; sadece hissedilen eşsiz bir histir...
Önemli olan , işte o "yeri geldiğinde" güvenin karşılık bulmasıdır...


Rabbim sevdiklerimizin güveni ile sınamasın inşallah...