Kimim ben…?
Yalansız yargısız bir soru kendime…
Cevabı kocaman bir sessizlik…
Ben kimim…?
Kimler için gerçeğim?
Kimler için alınıp, işi bitince verilen bir nefes
gibiyim?...
Kimde kalıcı kimde geçiciyim…?
Kimim ben gerçekten?...
Ruhum kimlerle bütün?
Kime ters, kime paralel?...
Hep bu sorularla çıkmışım yola…
Ne önemsemişim kendimi…
Kaf dağındaki en büyük eve kurulmuş ejderha gibiymiş egom…
Yalnızlığıma ne palavra sebepleri paravan kılmışım…
Oysa hayat bana ben kadar yakınmış
Oysa herkes, herkes kadar yalnızmış…
Fark sadece geçmiş ve gelecekten sıyırabildiğimiz AN’dan
ibaretmiş...
O kadar…
Canım kızım…
Korkularıma esir olduğumda gözlerine sığınmaya alıştığım
limanım…
Oysa şimdi gözlerime baktığında korkularımı sana da işlemiş olduğumu
görüyorum…
Kendimi görüyorum…
Kızgınlığım katlanıyor yine…
Babamın bana işlediği korkuları hoyratça nakşetmişim kızımın
gözlerine…
Ahhhh baba….
Gittin belki dünyadan ama hala beynimde hapissin…
Hala seni düşünmenin sırtını acıttığı, ayaklarını sızlattığı
küçük bende esirsin…
Ahh baba…
Ne olurdu, gerçek olsaydın…
Oysa korku oldun sadece…
Ürkek, korkak yanımın mimarısın…
Seni affetmeme bağlı var olmam…
Sen varken var olmayacağım ve kızımın özgürlüğüne engel olacağım…
30 yıl oldu gideli ama bana bıraktığın kabuslarınla hala varsın…
Kendime değil kızıma borçluyum seni affedebilmeyi…
Yolum yavaş yavaş aydınlanıyor…
Eminim artık…
Senden kurtulana kadar soracağım sorularımı…
Tüm bedenim liğme liğme olsa da,
Acıdan bayılsam da…
Vazgeçmeden kazıyacağım seni kendimden…
