Danışanlarımdan biri, yol arkadaşlığımız sürecinde fark edişleri...
Çıtırdattığı kabuğun sesi size kadar gelecek mi?...
...................
Yapma…
Baba yapma…
Çok bir şey değil istediğim, sadece biraz dinlesen beni…
Biraz anlamaya çalışsan…
İnan ben deniyorum seni anlamaya çalışmayı…
Çevreni, sözlerini, korkularını, toplumdaki ağırlığının
getirdiği sorumlulukların…
Lakin biraz da sen beni anlasan…
Biraz elimden tutsan, destek olsan…
Hayallerime yol versen…
Kanatlandır beni demiyorum, kanatlarımı kırma sadece….
Bırak yatağında aksın nehir, okyanusa kavuşacak belki…
Yolumu değiştirme ne olur…
Beni değiştirme…
Hayallerimi,
Yapabileceklerimi, yapmak istediklerimi…
Değiştirme…
Yapma…
Babamın son nefesinin üzerinden 30 sene geçmiş…
Bende kanayan hayallerimin, kırılan kanatlarımın açısı dün
gibi taze….
Ne kızabiliyorum, ne affedebiliyorum…
Olamamışlığım ile,
Yetememişliğim ile,
Çocukluğumun uçmaya hazır ama ayaklarından yere prangalı hali
ile aldığım her nefes hedefsiz sanki…
Oysa kocaman adam oldum...
Etrafını döke kıra yaşayan,
Öfkesi ile dağları eriten insanoğlu oldum…
Zayıflığım 15’inde öylece kalakalan kendime…
Gücüm, gözlerinde dolaşan her renge hayran olduğum kızıma…
….
Farkındayım artık…
Şu dünyada en çok kendime zarar verdim; anladım…
Bana üniversite kapılarını kapattığına inandığım babama olan
kızgınlığımla soru sormaktan vazgeçişim oldu kendime kestiğim cezam…
Direnmeyişim,
Kabulkarlığım,
Kolaya kaçıp hep “suç onda ama…” diyerek kendimi
etkisizleştirdiğim hayatımla cezalandırdım kendimi…
Birisinin gözlerime bakıp;
-
Neden tekrar denemedin?
Sorusuna verdiğim ezberlenmiş ve milyonlarca kez tekrar
edilmiş cevaplarım 15. Soru tekrarında:
” -peki sonrasında?...”
tükendi…
Sonra…
Kabul etmişim,
Vazgeçmişim,
Kendim olabilmekten umudumu kesmişim…
An’a ayak uyduramamış olmaya uyum sağlamışım…
Farkındayım artık…
Görünmez bir hayat sürmüşüm…
Nefes alıp vermişim ama kendime dokunamamışım…
…..
Kulağımda yankılanan seslerle kalktım sandalyemden…
“Kalan ömrünün en genç günündesin ve kalan yolun başındasın…
Nereden geldiğin değil nasıl yaşamayı tercih ettiğindir seni
gerçek SEN yapan…”
Farkındayım artık yaşadığım hayatın “tercih ettiğim hayat”
olmadığını…
Düne ait kitabı kapatıp yarının ilk sayfasını yazmaya
başlıyorum…
Bölüm 1:
-BEN KİMİM?...
