Okuduğum, seyrettiğim her haber yeni soru işaretleri ile boğuyor beynimi. Bu kadar çirkin olmamalı hiçbir şey derken... Bildiğimi sandıklarımın bilmediklerim yanında sonsuzlukta bir nokta olduğunu düşünüyorum...Çığlıklarımı suskunluğumun ardına saklıyorum...
Böyle günlerde, sevdiklerimi daha çok özlüyorum, daha çok sarılmak istiyorum oğluma, kendi çocukluğuma yolculuk yapıp en ilkel oyunlarla vakit ayırmak istiyorum O'na.. Aramıza hiçbir bilgisayar, telefon girmeden; kurşun kalem ve kağıtla, tebeşir ve kara tahta ile... Çimlerin üzerinde yakalamacılık oynayarak ya da evde saklambaç oynayarak, gıdıklayarak dokunmak istiyorum Canım'a.... Hikaye okurken yüzünü seyretmenin, her kıvrımını incelemenin keyfine varıyorum. Mimik yarışı yaparken beni yenmesi ve sevinç dansı yapması bambaşka bir his deryasına sürüklüyor beni...
Eşimle birlikte geçirebileceğimiz vakitlerin kalitesini arttırmak için çaba sarf etme ihtiyacı içindeyim. Daha çok müzik dinlemek, kitap okuyup tartışmak... Kendi hayatımızı sorgulamak... Sessizce dergi karıştırmak, seyretmediğimiz film kalmasın diye bir geceye iki film sıkıştırmak..:)) Sadece ikimizin olacağı anları hafızama kazımak ve kimseyi ortak etmemek..
Kısaca "birlikte vakit geçirmek" ifadesinin anlamını yakalamak derdine düştüm... Neden mi?.. hatırladığımızda mutlu olacağımız anılar depolamak istiyorum yarınlarımıza. Her an miladımız aslında; daha çok "birlikte vakit geçirmek" için ertelenmiş tarihlere hapsolmayalım. Şimdi başlayalım sevdiklerimizle anı oluşturacak bir şeyler yapmaya....
Farkediş: Başkalarının hayatını seyrederken, zamanla akıp giden herkesin kendi hayatı aslında!!!!
Aristotales, "mutluluk eylemdir" der... Sevdiklerimiz ile birlikte iken zamanı biraz yavaşlatalım ve her şeye rağmen mutlu olmak için kendimiz için harekete geçelim:))
Mutlu ve yarınları umut dolu günleriniz olsun
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder