...................
............
....
An’dan umduklarım "gerçek ben" olmadıkça,
Düşüyorum…
Garip bir sarmalın içinde debelenirken bulabiliyorum kendimi…
Fark ediyorum ki umut bazen güçlü bir enstrüman oluyor kendimi
kandırmaya..
Yeni kelime damlayıveriyor sayfaya…
6- YALAN
Hani tanımlayamazsın da, kontrolün dışında gelip tüm varlığını ele
geçirir ya..
Anlamlandırılması zor bir histir o...
Bedeninin ötesinde tüm varlığını alır götürür…
Öyle dolu, öyle başıboş ama öyle kuvvetli…
Hayata küstürür,
Bilemem ki neden..
Hayatımda değişenlere göz atmaya başlıyorum…
Sevmedim dedim…
Olmasa da olur dedim..
Giderim ben, bırakırım dedim…
Gücümü ispat etmek istedim…
Eksik kalışımla yüzleşemedim
Masamda tabağım eksik kaldı…
Bardağım yalnız kaldı,
Kalemim boşta kaldı,
Ruhum üşüdü …
O omuz olmadan olmadı…
Yankılanmayan kahkaham duyulmadı,
Diş fırçam bile eksik kaldı bir başına kalınca…
Aşkım, oğlum, annem, babam, ablam, komşum…
Kim ise hayatımdan giden…
Benden bir parça götürdü…
Güçlü olma ümidine sarılıp gizledim eksikliğimi..
Kandırmaya çalıştım kendimi…
An’dan yüz buldukça, sarıldım yeni yalanlarıma…
Hissettiğim eksik kalma hissi idi oysa…
Çünkü hiçbir eksik kalış aynı boğmazmış insanı…
Zamana yayılır ve sonraki eksik kalışla güçlenirmiş,
İşte bu yüzden hep “yeni bir his” demem…
Anlatılamayışı bundanmış dost…
Bırak kendine yalan söylemeyi sevgili kendim…
Utanma…
Kabul et ki “eksiksin”…
Eğer eksikliğini hissediyorsan da sevin..
İnsansın hala…
Artık, gidene bulaşmış bir BEN’e dönüşeceğimi biliyorum…
Yaşamaya devam ettikçe, insanlara dokundukça dönüşmeyi göze
alıyorsun kabul et…
Elimde minik bir nefes,
Yanımda bir beden,
Başımı koyacağım bir diz oldukça değerleneceğim ama, zaman kendi
hakimiyetini her an hatırlatabilecek bana…
Bunu peşinen kabul ediyorum
ve bırakıyorum yalan arama seanslarını…
Bir gün birilerini eksik bıraktım mı?
..düşünüyorum…
....
Hatırladıklarımla anlıyorum evrenin adaletini...
Sonra da okkalı bir dizi sözlük çıkıyor ağzımdan…
Hay ben bu evrenin…!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder