MEKTUP...

Canım Oğlum;

Bizler size,  yeterince iyi bir nesil olamadık...
Babalarımızdan aldığımızdan daha iyi bir dünya bırakamayacağız size...
Birbirimizi sevmeyi, hoşgörüyü, affetmeyi, paylaşmayı  birbirimize anlatamadık...

Minik ekranlara sığdırılan yaşam kesitleri üzerinden kabuklarımıza çekildik...
En samimi tepkimiz birkaç damla gözyaşı oldu...
Çığlık atan yaşıtlarına yardım etmek için birleşemedik..
Elden ele iyilik yayamadık... Dünyayı gül kokutamadık...Barut kokusu ile sardık her yeri...

Özür dilerim oğlum...
Mutlu olmak için nedenler ararken masumiyetinle buluyordum cevaplarımı..
Oysa kabuğumdan dışarı bakınca seni içine salacağımız dünya çok korkuttu beni..Korkuyorum artık  ölmekten.. Seni yanlız bırakmaktan...
Yaşıtlarının yaşadığı acılara engel olamadı bizim nesil... İnsafsızların insafına bırakılan minik bedenlerden çıkan çığlıklar beynimi esir aldı bugün... Seni bu dünyada yanlız bırakma fikriyle yandım kavruldum...



Özür dilerim oğlum...
"Umut ve sevgi her şeydir" diyen ben; ölümlerin birbiriyle kıyaslandığını, acıları birbirleri ile yarıştırıldığını görünce yalnızlığımla kalakaldım...
Sana bir hayal dünyası oluşturup seni içine koyuyormuşum gibi hissettim.
Biz daha iyi öldük, biz daha afilli acılar çektik, biz ..siz...biz... siz .. derkren, insan olmayı unuttuk.. hepimizin insan doğduğunu unuttuk.

Çocukların yansız, kimliksiz, masum olduğunu unutup ölümleri yarıştırır olduk.... Masumiyete DE üzülebileceğimizi, bunun "insan" olmanın gereği olduğunu hatırlayamadık...

İnsanlık; çocukların gözlerinde gördüğümüz korkunun "aynı" olduğunu fark ettiğinde belki toparlanır...
Lakin bizim nesil gücü parada, silahta aramaya başladı.. Artık kimse kimsenin gözlerine bakmıyor... Küçük telefon ekranlarında soğuk ve hissiz yaşamayı tercih ettik..

Özür dilerim oğlum,
Bu dünyayı daha güzel, daha yaşanılır bir yer yapmak için, bizim de tek çaremiz sizlersiniz...
Kötülükleri kalplerden çıkartacak, gözlerin gözlere değeceği bir dünya oluşturabilmeniz için sırtınıza çok büyük yükler yükledik...Biz yapamadık, beceremedik kardeşce yaşamayı...

Özür diliyorum çocuklarım...
Çektiğiniz her acı için.. Size reva görülen her kötü anı için...yaşamak zorunda bırakıldığınız her işkence için özür diliyorum.. Sizi duyamadık...koruyamadık...Gözlerinizdeki korkuyu görmek için bile bakamadık yüzünüze...  "herşey bizim olsun" sendromlarını 2 yaşında bırakamayan insanların dünyayı yönetmelerine engel olamadık..
Çocukları dünya mirasına "hediye" değil de, "yük" gören zihinleri boğmaya yetmedi sevgimiz...



Özür dilerim çocuklarım...
Size hak etmediğiniz bir dünya bırakıyor olduğumuz için tüm neslim adına özür dilerim....
Keşke tüm gözyaşlarını silecek, yaşadıklarınızı unutturacak bir formül olsa...Keşke tüm savaşları durdurabilsek...Keşke tüm hasta zihinleri gül suyu ile yıkayabilsek... Keşke herkesin gözüne, sizin gözlerinizdeki gibi, parıltılar ve masumiyet yerleştirebilsek...

Dünyayı, bu kadar çok "keşke" ile size bırakmak durumunda olduğumuz için BEN çok üzgünüm...